... op RETWEET, een expositie in beweging in NDSM FUSE
NDSM FUSE timmert hard aan de weg als podium voor kunstenaars van op en rond de NDSM werf in Amsterdam. Vrijdag 24 september opent om 17.00 de tentoonstelling Retweet. Curator Ellen Klijzing daagde een selectie kunstenaars van de NDSM werf uit om een dialoog aan te gaan met kunstenaars vanuit een andere discipline en mogelijk van buiten de werf. Zo ontstaat een constant veranderende expositie. Tot begin april is Retweet te bezoeken van donderdag tot en met zondag van 12.00-18.00 in de expositieruimte in de Ijhallen in Amsterdam-Noord. Skinscenes is een installatie van mijn tactiele sculpturen in dialoog met de woorden van 6 schrijvers: Jente Posthuma, Sjaan Flikweert, Smita James, Fien Veldman, Babs Gons en Anneke Claus.
Wat betekent je huid? Ben je erin thuis? Als je je huid uit zou kunnen trekken, wie ben je dan nog?
Is je huid een huis of een grens?
Contact tussen mensen, tussen geesten, tussen lichamen, is een eerste levensbehoefte.
Nu er steeds meer fysieke afstand is door de gevolgen van de Corona pandemie en de digitalisering; nu tussen ons schermpjes staan en blauw licht hangt; nu je overal moet inloggen en codes moet scannen, hoe voelen we elkaar dan nog aan? Wat zijn de gevolgen voor de kwaliteit van onze verbintenissen? Zien en horen we elkaar? Hoe naakt zijn we nog?
Het startpunt is een installatie van tactiele sculpturen en tekeningen van mij (Lies Aris) in dialoog met de woorden van zes vrouwelijke schrijvers. Waarom? Ik wilde een onderzoek doen vanuit het vrouwelijk perspectief in woorden en fysieke beelden over een orgaan dat mij al jaren intrigeert. De huid. We onderscheiden én verbinden ons ermee. We identificeren ons ermee of willen eruit kruipen om er afstand van te nemen. We zoeken er bescherming in. Of gebruiken ‘m juist als harnas.
En als het er echt op neer komt. In de diepe dalen, de wereldlijke misère met al zijn hardheid. Mis ik vaak de poëzie om die weer te vinden in de woorden van deze schrijvers. De pijn die ik teruglees en vaak herken. De huid die te krap is voor de frustratie. Of te ruim na de bevalling (van kind, boek, trauma, of wat dan ook). Dan wil ik vormen maken. Als beeldhouwer huid en fysiek contact ‘ tonen en faciliteren’. Om troost te bieden.
Ja, dat is geloof ik wel mijn manifest. Of is het een vrouwifest?
Het letterlijk fysiek voelbaar willen maken van een verhaal. Van gemis, pijn, verdriet, afstand in deze gedigitaliseerde wereld. Iets wat leeft. In vormen die betast mogen worden met verhalen die onder je huid kruipen.
