Commissioned work for VPRO's The Cycle Club now on show at IDFA DOCLAB

The Womb in full openingnight glory, and mind you: it was a full moon as well...




Opening night of IDFA Doclab, here in the Cycle Club corner:




Never thought I would be busy installing a Womb sculpture in a new media setting. I love contradictions!



Didn't Lao Tse Tung say: the road towards something is as interesting than the final goal? 

Here I'm moving the Womb to the expoplace at IDFA DOCLAB in de Tolhuistuin. There I will install it to give image and fysicality to the lovely VPRO programme Cycle Club - where the influence of the cycle is being researched and discussed. The exhibition will be open untill sunday 28th and features creme the la creme of interactive and new media art and stories. 



Some overies, waiting to be stitched in the larger tactile sculpture...

The Womb is a very powerful organ, home to all creatures, symbol of care and nurture, exactly what i wish for society these cold days. The womb is warm. 

The making of the Womb, my studio was too small so i had to work in parts....


SKINSCENES * tactiele sculpturen en woorden die onder je huid kruipen......


 ... op RETWEET, een expositie in beweging in NDSM FUSE

 

NDSM FUSE timmert hard aan de weg als podium voor kunstenaars van op en rond de NDSM werf in Amsterdam. Vrijdag 24 september opent om 17.00 de tentoonstelling Retweet. Curator Ellen Klijzing daagde een selectie kunstenaars van de NDSM werf uit om een dialoog aan te gaan met kunstenaars vanuit een andere discipline en mogelijk van buiten de werf. Zo ontstaat een constant veranderende expositie. Tot begin april is Retweet te bezoeken van donderdag tot en met zondag van 12.00-18.00 in de expositieruimte in de Ijhallen in Amsterdam-Noord. Skinscenes is een installatie van mijn tactiele sculpturen in dialoog met de woorden van 6 schrijvers: Jente Posthuma, Sjaan Flikweert, Smita James, Fien Veldman, Babs Gons en Anneke Claus.

 

Wat betekent je huid? Ben je erin thuis? Als je je huid uit zou kunnen trekken, wie ben je dan nog?

Is je huid een huis of een grens?

 

Contact tussen mensen, tussen geesten, tussen lichamen, is een eerste levensbehoefte.

Nu er steeds meer fysieke afstand is door de gevolgen van de Corona pandemie en de digitalisering; nu tussen ons schermpjes staan en blauw licht hangt; nu je overal moet inloggen en codes moet scannen, hoe voelen we elkaar dan nog aan? Wat zijn de gevolgen voor de kwaliteit van onze verbintenissen? Zien en horen we elkaar? Hoe naakt zijn we nog?

 

 

Het startpunt is een installatie van tactiele sculpturen en tekeningen van mij (Lies Aris) in dialoog met de woorden van zes vrouwelijke schrijvers. Waarom? Ik wilde een onderzoek doen vanuit het vrouwelijk perspectief in woorden en fysieke beelden over een orgaan dat mij al jaren intrigeert. De huid. We onderscheiden én verbinden ons ermee. We identificeren ons ermee of willen eruit kruipen om er afstand van te nemen. We zoeken er bescherming in. Of gebruiken ‘m juist als harnas. 

 

En als het er echt op neer komt. In de diepe dalen, de wereldlijke misère met al zijn hardheid. Mis ik vaak de poëzie om die weer te vinden in de woorden van deze schrijvers. De pijn die ik teruglees en vaak herken. De huid die te krap is voor de frustratie. Of te ruim na de bevalling (van kind, boek, trauma, of wat dan ook). Dan wil ik vormen maken. Als beeldhouwer huid en fysiek contact ‘ tonen en faciliteren’. Om troost te bieden.

 

Ja, dat is geloof ik wel mijn manifest. Of is het een vrouwifest? 

Het letterlijk fysiek voelbaar willen maken van een verhaal. Van gemis, pijn, verdriet, afstand in deze gedigitaliseerde wereld. Iets wat leeft. In vormen die betast mogen worden met verhalen die onder je huid kruipen.

 

 

 

Tactile sculptures in the making

21st of April 2021: expo opening Gallery Cultural Speech at The Basement

On the 21st of April 2021 a new exhibit by Karin Balog and Lies Aris opens it‘s doors in The Basement

 

On the Gallery

Gallery Cultural speech has been through a lot in the past ten years. Freedom as a theme has always been central to the exhibits. The gallery’s existence has been questioned oftentimes. The gallery had been broken into and art has been destroyed which filled the past decennium with ups and downs.


On Peggy, the gallery owner 

The exhibits Peggy has brought to the gallery have touched upon social understanding and making sense of the world around us. Who are we as humans and how do we shape autonomy? What are out boundaries? What is Freedom? 

Together with Karin Balog and Lies Aris Gallery Cultural Speech explores identity in The Basement.


On Balog's work

Balog has decided to experiment with identity. She scrutinizes her own identity and the MC1R gen, which makes her hair red. How do people talk about this and are there other mechanisms that undermine or even imitate peculiar results of Biodiversity? How do we feel about metamorphosis, mimicry and cultural appropriation? Assigning worth or order on the basis of color still does not appear taboo.


It's on me - do you feel me?

So what am I exploring? Questioning the quality of contact between us humans, I am creating an extended scenery of tactile sculptures and stories under the title Do You Feel Me? For this exhibition I'm trying to find a way to regain some of the quality contact we've lost. As a monument to touch and connection, I have created tactile sculptures that are meant to be touched. Just put some gloves on:)

Physical contact is a bare necessity. As digitalization and Covid push us further apart, now that we are surrounded by screens and blue light: How can we connect with one-another? Do you feel me?