ODYSSEE EXPO - nieuwe groepsexpo in NDSM FUSE
Curator Ellen Klijzing speecht op de opening
Mijn werk Penelope in Power hangt nu op de expositie Odyssee in NDSM Fuse, te bezoeken van donderdag t/m zondag tussen 12.00-18.00. In dit reisverhaal is Penelope de protagonist. Zij is klaar met wenen, weven en wachten op haar Odysseus. Penelope gaat zelf op reis. De idee achter dit werk was, dat ik me stoor dat in veel oude bepalende verhalen, zoals het scheppingsverhaal en de Griekse tragedies vrouwen zo’n ondergeschikte rol toegedicht krijgen. Als het in die eeuwenoude verhalen al zo mis gaat met de positie van de vrouw, is het dan ook niet gek dat vrouwen nog steeds te weinig ruimte innemen? Had Putin een vrouw kunnen zijn? Een moordende tirannieke dictator?
Genoeg is genoeg, het is 2022.
Materiaal: Fotografie op aluminium, supergrilkostuum, hout, pastel
Aankondiging in het Parool:
SKIN SCENES # RETWEET
Nu de installatie alweer ontmanteld is, en de groepstentoonstelling alweer vervangen is door een nieuwe, realiseer ik me dat ik (in aanloop naar een betere website) niets meer van gepost heb. Hier daarom nog wat beeld en onderaan verhaal. Dank aan Margot van Ham voor de foto's en dank aan e schrijvers (Jente Posthuma, Marie Claus, Babs Gons, Sjaan Flikweert) die me woorden leenden.
SKINSCENES
tactiele sculpturen en woorden die onder je huid kruipen
door Lies Aris in dialoog met 5 schrijvers: Jente Posthuma, Babs Gons, Anneke Claus, Sjaan Flikweert en Fien Veldman
Wat betekent je huid? Ben je erin thuis? Als je je huid uit zou kunnen trekken, wie ben je dan nog?
Is je huid een huis of een grens?
Het startpunt was een installatie van tactiele sculpturen en tekeningen van Lies Aris in dialoog met de woorden van zes vrouwelijke schrijvers. Waarom? Ik wilde een onderzoek doen vanuit het vrouwelijk perspectief in woorden en fysieke beelden over een orgaan dat mij al jaren intrigeert. De huid.
We onderscheiden én verbinden ons ermee. We identificeren ons ermee of willen eruit kruipen om er afstand van te nemen. We zoeken er bescherming in. Of gebruiken ‘m juist als harnas. De huid die te krap is voor de frustratie. Of te ruim na de bevalling (van kind, boek, trauma, of wat dan ook). Dan wil ik als beeldhouwer huid en fysiek contact ‘ tonen en faciliteren’. Om troost te bieden.
Het letterlijk fysiek voelbaar willen maken van een verhaal. Van gemis, pijn, verdriet en afstand in deze gedigitaliseerde wereld. Van iets wat leeft in vormen gieten die betast mogen worden. Dat is mijn manifest. Of is het een vrouwifest?
Bekijk hier de mooie film over expo RETWEET
Subscribe to:
Posts (Atom)